سعید بیابانکی، شاعر در گفتوگو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) عنوان کرد: ابتدا باید دید که وظیفه شعر عاشورایی چیست. آیا اندیشهورزی، تازه نگاه داشتن عواطف و ایجاد شور وظیفه شعر عاشورایی است یا شعر عاشورایی ابزاری برای تهییج حماسی و شعر عاشقانه و دینی است. به گمانم مجموعهای از همه اینها تکلیف شعر عاشورایی را روشنمیکند.
این شاعر افزود: آنچه ما میبینیم این است که در سالهای اخیر این ابعاد مهم در شعر عاشورایی کمرنگ شده و شاعران و مداحان به هر بهایی میخواهند ایجاد شور کنند. شاعران برای دستیابی به شور به هر نکته و موضوعی که امکانش را دارند اعم از غلو و دروغپردازی تکیه میکنند و شخصیتهایی تخیلی وارد حادثه عاشورا میشود. چنین کاری فقط اشتباه نیست بلکه گناه است.
صاحب کتاب «نامههای کوفی» ادامه داد: در چنین شرایطی شعر نسرودن و سکوت کردن به گمانم اجر بیشتری دارد. ما از دیگر سو با دایرهای از مخاطبان چنین شعرهایی روبهروییم که جزو طیف معتقد جامعه ما محسوب میشوند، اما از شعر چیزی سر در نمیآورند و یا دنبال خواندن تاریخ نیستند. آنها در این شرایط متأسفانه به چنین شعرهای سست و بی پایهای که مشخص نیست شاعرانش چه کسانی هستند، استناد میکنند.
وی اضافه کرد: انتشار چنین شعرهایی به این شکل در جامعه خطرناک است و تبعات بدی به همراه خواهد داشت. در واقع وقتی شعری ضعیف و سرشار از دروغپردازی است، دروغ در جامعه انتشار مییابد. به همین دلیل به گمانم در شعر عاشورایی مبالغه و غلو نداریم و باید اصل حادثه در شعر روایت شود. اگر شاعران سفارش حضرت زینب(س) را که گفتند من در عاشورا جز زیبایی ندیدم، سر لوحه کار خود قرار دهند تا بدین اندازه اغراق و مبالغه در شعرهای عاشورایی راه پیدا نمیکند.
بیابانکی توضیح داد: شاعر به هیچ وجه قرار نیست زشتیهای عاشورا را به تصویر بکشد چرا که عاشورا هیچ زشتیای نداشت و ندارد. شاعرانی در عاشورا زشتی می سازند و آن را مقابل زیباییها علم میکنند. چنین شعرهایی با شور خاصی خوانده، با موسیقی همراه میشود و در هیأتها و تکایای مذهبی آنها را میخوانند که چنین کاری به سود شعر عاشورایی نیست.
سعید بیابانکی متولد 1347 خمینیشهر است. «رد پایی بر برف» (انتشارات حوزه هنری)، «نیمی از خورشید» (انتشارات همسایه)، «نه ترنجی، نه اناری» (انتشارات نقش مانا)، «نامههای کوفی» (انتشارات حوزه هنری)، «سنگچین» (انتشارات علم) و «سکته ملیح» نام کتابهای اوست.